Bir küçük ateş
Ateş içinde yanarken yatağıma gömüldüm, dinlenmeye teslim olmayı bekliyorum. Melankoli denen o dağınık salonda, histerik bir dansın ortasında kendimi kaybettim yine. Bir yandan idealin yoluna dönmeye çalışıyorum, diğer yandan her nefes alışım savaşa dönüşüyor. Bu bir metafor değil, gerçekten nefes almak bile başlı başına bir işkence artık. Kafam bozuk, ruhum yorgun; idealin peşine düşmeyi boş ver, şu an düzgün bir nefes alabilmek bile lüks. Ama kalkacağım ayağa kendimi kendimden çekip çıkaracağım o boşluktan. Amaç bu olmalı ya zaten, kendini nasıl iyileştireceğini bilmek, önemli bir meziyet olmalı. Zihin, benden ve daha birçok ucubik hayatımın üyesi şuanki güncel durumdan kesinlikle memnun değil. Umarım sabah daha iyi olurum.