Evi Arayan Adam

 Her şeyin nasıl başladığını hatırlamak benim için pek kolay olmuyor ve gün geçtikçe eski dünyadan kalanlar, zihnimde yeni bir yok oluş yolunda sürünüyor. Bombalar patladığından beri beş kış geçti, yılbaşına üç hafta kadar kalmıştı ve her şeyden habersiz eski dünyanın güzel evlerinden birinde ailem ile soğuk bir kış akşamı geçiriyordum. Gecemi parlatan o felaket bombalarının ne kadar göz alıcı ve ölümcül olduğunu hatırlıyorum. Ekonomik olarak sıçmış olan ülkem doğal olarak bu tarz bir nükleer  kıyametin altından da kalkamadı, şuan Anadolu'da en azından benim bildiğim bir devlet artık yok. Dünyadaki gelişmiş bir çok medeniyetin de bu tarz bir felaket karşısında iyi bir sınav verdiğini pek sanmıyorum. 

Beş yıldır organize insan toplulukları namına sadece birbirleriyle kavga eden serseri sürülerini görüyorum, eski Körfez semti bölgesinden merkeze kadar ufak tefek yerleşimler var ama toplasan tüm Samsun'da bin tane akıllı canlı anca vardır. İnsanlıktan tekrar bir medeniyet seviyesi göstermesini beklemek şimdilik çok iyimser bir istek ama en azından hala kendi türümüzü yok etmediğimiz gerçeği beni bir insan olarak çabalamaktan geri tutmayan en büyük etmen. Çabalamaktan vazgeçersek insan olduğumuza kendimizi nasıl inandıra biliriz? 

Maalesef kaos içinde olan bu yeni dünyada iyi bir savaşçı olmak artık en işe yarar meslek, günümüzün favori mesleği bize başımıza gelen en büyük yıkımdan hala bir ders çıkarmadığımızı gösterir nitelikte. Yarın sabah kaldığım Delik şehrinden ayrılacağım ve çorak Anadolu topraklarına doğru yol alacağım, kendimi yollara koyacak olmamın acı dolu birçok sebebi var. Tanıdığım onlarca insanın kaybı içimde derin yaralar bıraktı, bu yüzden geçmişte olduğu gibi yolda olmak üstümde rahatlatıcı bir etkisi olacağı ruh hali bir türlü beni terk etmiyor. Batıya doğru yola alacağım, daha iyi yaşam şartlarına sahip bir yuva bulma umuduyla Anadolu'nun hiçbir zaman özgür olmaya topraklarında ilerleyeceğim. Kıyamet kopmuş insanlık olabileceği en kötü vaziyete gelmiş, karnımı zar zor doyurur, gözlerimi korku içinde uykuya kapatır olmuşum ama tüm bunlara rağmen yinede yolun beni çekmesi büyüleyici...

(Devamı yolda)